Bolivia

Zoals we eerder schreven zijn we intussen met een gezellige groep van 4, Aly (Egypte) en Heli (Finland). Alleen Aly spreekt heel goed Spaans en dat komt ons allen heel goed uit hier in Bolivia. Je hebt geluk als je iemand tegen komt die wat Engels spreekt. Wij hebben dus onze eigen tolk bij ons 😊
Daarentegen weegt Aly 120kg en sleept hij 7 tassen mee, dus voor hem is het weer handig dat wij er zijn want dan kunnen we hem weer helpen bij het dragen van al die tassen. Zo betekenen we mooi voor elkaar wat en is het intussen supergezellig.

In Tupiza hebben we twee nachten in een ietwat fancy hostel geslapen. Het leek er sterk op dat dit voorheen een hotel was gezien de grootte van de kamers en de luxere uitstraling in vergelijking met andere hostels waar we tot nu toe hebben geslapen.
In Tupiza merk je wel dat Bolivia echt een verre achterstand heeft op ‘onze’ wereld. Daarnaast hebben ze wel weer de goede transport eigenschappen van onder andere Thailand overgenomen, de Tuk-Tuk! Heel handig om van A naar B te gaan en het kost natuurlijk bijna niks. De onderstaande foto doet je denken aan Thailand met de Tuk-Tuk en het gebouw erachter, maar het was toch echt in Bolivia.

We boekten zoals we eerder schreven hier de tour van vier dagen naar onder andere de zoutvlaktes. De zoutvlaktes stonden bij ons heel hoog op de bucketlist van onze wereldreis. Aan de vooravond van onze vierdaagse tour werd ons een ‘gratis’ tour aangeboden door het bureau waar wij de tour boekte. Hier zouden we onze chauffeur alvast ontmoeten en hij zou de omgeving van Tupiza aan ons laten zien.
Bij aankomst bij het bureau werd ons verteld dat de chauffeur niet kon komen omdat hij nog administratieve werkzaamheden moest afmaken. Er werden twee Tuk-Tuks geregeld om daarmee met een local alsnog onze tour te doen. Deze local had een mooie camera mee om, zo dachten wij, mooie foto’s voor ons te maken. Echter gaandeweg werd duidelijk dat we eigenlijk gewoon gebruikt werden om promotiemateriaal te maken voor het bureau.
De tour was overigens best gaaf. We hebben mooie plekken gezien en we werden veel geïnformeerd over de plekken waar we stopten. Wat ons is bijgebleven is dat Bolivia veel plekken heeft waar mineralen worden gewonnen. Dit zou ons later in de vierdaagse tour nog een aantal maal worden verteld.
Aan het einde van de tour in Tupiza, bij terugkomst bij het bureau, werd ons nog eenmaal gevraagd even voor de camera te staan. Ditmaal moesten we vertellen waarom men naar Tupiza moet komen. En dat in onze eigen taal. Floor was slim ‘even’ naar het toilet gevlucht, waardoor alleen Nick zijn verhaal hoefde te doen. We zijn benieuwd wanneer we op de website en/of facebook pagina van het bureau verschijnen..

De vierdaagse tour ging vroeg in de morgen van start. Omdat de tour niet eindigde in Tupiza maar in Uyuni moesten alle spullen mee. Omdat we met minimaal 5 personen in de auto zouden zitten moesten onze spullen en nog wat uitrusting van de auto op het dak op het imperial. Dus als een echte tour 4x4 gingen we op weg.

Meteen na het verlaten van de stad Tupiza belandden we op een onverharde weg. Nu wisten we meteen waarom we in een 4x4 zaten. Dan weet je echt dat de tour is begonnen en we het onverharde en uitgestrekte land Bolivia echt gaan verkennen.
De rit gaat dwars door de bergen. Wat een geweldige uitzichten zien we onderweg. Ook komen we langs enkele dorpjes die daadwerkelijk in ‘the middel of nowhere’ liggen. Het voornaamste waarom deze dorpjes bestaan is de vinding van mineralen. Bijvoorbeeld goud, zilver, koper, tin en zink worden hier uit de aarde gehaald.

We lunchen op de eerste dag in een dorpje waar de vrouw van onze chauffeur/gids woont met haar familie. Het is ons niet helemaal duidelijk of hij er zelf ook woont, want telkens gaf hij aan uit een dorp verderop te komen.
De huizen in de dorpjes die we tegen komen zijn veelal gebouwd van zelfgemaakte bakstenen van de rode aarde die we zien onderweg. Slechts enkele huizen zijn gebouwd met bakstenen uit een fabriek.
De lunch is goed en we gaan dan ook voldaan weer verder nadat we allemaal even gebruik hebben gemaakt van het toilet zonder bril, zonder papier en zo goed als in de koude buitenlucht.
Nu wisten we dus ook meteen wat ons de rest van de tour ging brengen qua toiletten. Niets goeds waarschijnlijk!
Wat we onderweg allemaal zien is eigenlijk te veel om te benoemen, check daarom vooral ons fotoalbum van Bolivia en laat je betoveren door dit mooie land.

De eerste slaapplek hebben we, na even gezocht te hebben naar plek, in een redelijk ‘hotel’. Stel je hierbij voor dat er afgesloten kamers zijn waar een bed staat met drie dikke dekens. De algemene badkamer heeft enkele toiletten en een douche. Je kunt van de douche gebruik maken na betaling van €2,50. Er moet dan namelijk een gasfles uit de keuken gehaald worden en aangesloten worden op de geiser in de badkamer.

De nacht is vreselijk koud en slapen is door waarschijnlijk de hoogte erg lastig. We staan dus redelijk verrot op om weer vroeg op pad te gaan. Het zou een pittige dag worden met weinig slaap en knallende koppijn door de hoogtes die we bereiken.
Uiteraard hadden we enkele voorzorgsmaatregelen genomen door coca snoepjes mee te nemen en onze chauffeur had cocabladeren mee om thee van te maken. Maar helaas werkte die niet genoeg om je beter te voelen.
Ondanks onze gesteldheid hebben we wel veel mooie dingen gezien en was het uiteindelijk een mooie dag. Iedereen behalve Nick heeft gezwommen in hotsprings. Dit zijn door de aarde opgewarmde waterreservoirs. De watertemperatuur schommelt tussen de 35 en 40 graden. Heerlijk! Behalve als je er weer uit moet dacht Nick met de buitentemperatuur van 10 graden. Dus die heeft alleen even met zijn benen erin gezeten.

We slapen de tweede nacht in een dorpje wat iets meer ontwikkeld is als het dorp van de eerste nacht. We sliepen ditmaal bij locals die speciaal hiervoor extra ruimtes hebben ingericht. Deze nacht was wederom enorm koud, maar we hebben deze keer alle vier heel goed geslapen. Dus fris en fruitig en goede moed startte deze derde dag. Naast onze goede nachtrust hielp het enthousiasme over wat deze dag ging brengen ook om weer op pad te gaan. We zouden aan het einde van de middag namelijk gaan eindigen op de zoutvlaktes! Op deze derde dag hebben we ook eindelijk weer eens asfalt gezien. Dat was ook wel weer even lekker, even geen gehobbel en heen en weer geschommel. We hebben een tijd op een ‘highway’ gereden. Stel je er niks bij voor verder, het is namelijk een twee-baans-weg waar je ook gewoon even op kunt stoppen als je dat wilt. We zagen op deze ook redelijk wat vrachtwagens rijden. Heel grappig is dat er diverse ‘oude’ Nederlandse trucks in Bolivia rijden. Deze worden hierheen geëxporteerd en rijden nog jarenlang in Bolivia. Je herkent de trucks aan hun bestickering die nooit is verwijderd.
Nick weet te vertellen dat deze trucks door Europese milieuregels niet meer mogen rijden in Europa. In landen zoals Bolivia gelden weinig tot geen verkeersregels en al helemaal geen milieuregels. Dus is het voor het Nederlandse exportbedrijven lucratief om oude trucks in te kopen en in dit soort landen te verkopen. Helaas hebben we (nog) geen foto van zo’n Nederlandse truck omdat we deze telkens in tegengestelde richting zagen rijden.

En dan eindelijk komen we aan het einde van de middag aan bij onze accommodatie, een hotel geheel van zout gemaakt en ook de grond ligt vol zout, tot groot genoegen van Nick. Vanaf hier kunnen we de zoutvlakte zien maar voordat we er naartoe gaan moeten we verplicht even koffie/thee drinken. Floor is hier natuurlijk veel te ongeduldig voor. Als een kind voor het raam van een snoepwinkel staat ze te popelen om te gaan en iedereen op te jagen om door te drinken. En dan eindelijk rijden we naar de zoutvlakte. We kijken onze ogen uit. Je kan eindeloos ver kijken en je ziet alleen het witte zout, de blauwe lucht en de weerspiegeling van de kleuren van de zonsondergang in het water op de zoutvlakte. We’re in heaven. We doen nog wat dansjes op de zoutvlaktes en als de zon dan echt helemaal onder is rijden we terug naar ons zouthotel waar een heerlijke bak lasagne en een fles wijn op ons staat te wachten. Rond 23:00uur duiken we moe en voldaan ons bedje in om weer om 05:00uur ruw gewekt te worden door de wekker. We gaan de zonsopgang bekijken op de zoutvlakte. Waar we gisteren in het donker de zoutvlakte af rijden gaan we er nu in het donker op. Een klein applausje voor de driver dat hij weet waar hij heen gaat. Al kan er natuurlijk niet zo veel misgaan op een lege zoutvlakte van zo’n 10000 vierkante km. Ondanks de thermokleding, muts en handschoenen staan we te klappertanden terwijl de zon op komt. Na de zonsopgang warmen we even op in de auto om vervolgens weer buiten foto’s te maken. Omdat het zo’n grote lege vlakte is kan je leuk spelen met perspectief. We hebben de grootste lol gehad bij het maken van de foto’s en zo vergaten we een klein beetje de kou. Rond 10:00uur zijn we uitgespeeld en rijden we naar het zoutmuseum wat niet zo boeiend is maar waar wel een wc was, of beter gezegd een pishok. We nemen nog wat foto’s bij het DAKAR-monument en stappen weer de auto in. Onder het genot van Spaanse covers van I will always love you, my heart wil go on and don’t break my heart verlaten we de zoutvlaktes en bezoeken we als laatste stop een lokale markt. Aly koopt nog 3 truien want die had nog niet genoeg mee te slepen en wij houden het bij wat kleinigheidjes.
Vanuit Uyuni nemen we een bus naar Potosí. En vanaf daar stappen we bij Schumacher in de auto die ons in 2.5 uur door al het bochtenwerk heen racet naar Sucre. We stinken, zijn moe en we kunnen geen hostel vinden met plek voor 4. Je kan je voorstellen dat de sfeer er goed in zat..
Uiteindelijk vindt Heli een geschikt hostel (alles heet hier hostel) waar we verwend worden met een riante familiekamer met eigen badkamer. Yeaahhh douchen. Maar eerst eten want dat hebben we 7 uur geleden voor het laatst gedaan. Tegenover het hostel zit een studentenkroegje waar ze pizza’s en bier hebben. Goed geregeld.
Na een warme douche en een volle buik kruipen we om 01:00uur dan eindelijk onder de wol.