Colombia

Colombia het land van de siliconen billen, Pablo Escobar, muziek, vriendelijkheid en Nederlandse toeristen.

We starten onze reis in Colombia in Popayan. Een dorpje met witgeschilderde huisjes wat voor ons vooral als tussenstop dient voor onze reis naar Cali. We verblijven hier twee nachtjes; we zien Colombia helaas verliezen in de Copa America, lopen naar een viewpoint en verkennen het dorpje. Dit laatste is gauw gebeurd want wij als toeristen kunnen alleen veilig in het centrumpje lopen. Hier kwamen we achter toen we de brug over staken en het parkje door wilde lopen en een harde schreeuw: stop! achter ons hoorde. Een man roept vanaf de brug dat we terug moeten komen omdat het gevaarlijk is. We lopen naar de man toe en vragen om wat meer uitleg. De man geeft aan dat wij nogal opvallen met onze bleke huidjes en blonde haren en dat de kans zeer groot is dat we worden overvallen en/of lastiggevallen worden door junkies. We luisteren braaf en blijven vervolgens aan de centrum kant van de brug. Samen met Hannah (die ook mee de grens is overgestoken) reizen we richting Cali. De busreis zou vier uren duren maar met lunchstop en wat wegwerkzaamheden lopen we iets wat vertraging op en komen we dus iets later aan in Cali maar no problemo wij zijn tranquilo. Of zeg eigenlijk maar moe. We voelen de uitputtingsslag van de jungle tour en de lange rit van Quito naar Popayan nog in ons lichaam en maken van onze aankomst dag een chill dagje in het hostel. We verblijven in een rustige wijk in een mooi, gezellig hostel met genoeg hangmatten, tv’s, terras en hottub. Prima omgeving om te chillen. Na een dagje chillen was het tijd voor de walking tour, alleen hadden we niet begrepen dat het een feestdag is. Daar stonden we dan op een redelijk verlaten plein tussen de junks. We voelde ons behoorlijk ongemakkelijk en het gevoel van veiligheid werd ook met de minuut minder. Dus hup de taxi terug in naar ons Hostel. Gelukkig hebben wij de handige app maps.me die ook offline werkt want de taxichauffeurs weten met enige regelmaat niet waar ze heen moeten. Dit was ons al eerder opgevallen in Zuid-Amerika en in Colombia is dit dus niet anders. In het hostel aangekomen vragen we wat voor een feestdag het is maar daar lijkt niemand antwoord op te hebben. Het blijkt dat ze hier wel vaker feestdagen inlassen en dat het er zoveel zijn dat niemand goed bijhoudt waarom ze zijn.
Omdat we de walking tour niet konden doen besluiten we de volgende dag een streetfood tour doen. We hebben regelmatig een walking tour gedaan maar dit was onze eerste streetfood tour en die is goed bevallen. We hebben een leuke gids uit Nederland die al een tijd in Cali woont en zelf ook erg van eten houdt. We beseffen ons tijdens de tour dat je als toerist in Cali zelf een toeristische attractie bent. Je wordt veel aangekeken en heel veel mensen willen een praatje met je maken. Tijdens de tour proeven we de Colombiaanse ceviche met garnalen, heel veel fruitjes zoals Pitahaya, chirimoya en guayaba. Klinkt exotisch he? En ze smaken heerlijk! Ook hebben we empanadas gegeten (al vonden wij die in Argentinië toch echt lekkerder), bloedworst, rijst met kip (super mals) en echte Colombiaanse koffie gedronken. De gids verteld dat deze streetfoodtour een jaar of vijf geleden nog niet mogelijk was omdat het op straat te gevaarlijk was, in het bijzonder voor toeristen. En zo krijgen we tijdens de tour ook een klein stukje geschiedenis mee van Colombia. Na de streetfoodtour gaan we met flink gevulde buikjes terug naar ons hostel om weer te luieren. We luieren zo hard dat we in de avond Uber Eats ons eten laten bezorgen.
Cali staat als echte salsa stad bekend en Floor volgt dan ook een lesje salsa maar kijkt vooral ook met bewondering naar de leraar. Tandjes wat kan die dansen hé!

Van Cali reizen we door naar Medellín ditmaal in de lucht want we zijn de busreizen een beetje zat en de bussen hier zijn van een stuk mindere kwaliteit dan waar we ondertussen mee verwend zijn tijdens deze reis. In Medellín komen we erachter dat we nu dus wel Salento hebben overgeslagen, een beetje jammer vinden we dit wel want we hebben er veel lovende verhalen over gehoord. Heen en weer gaan is helaas geen optie want onze tijd is niet meer eindeloos. Medellín is een bruisende stad die flink aan het innoveren is en hier ook prijzen voor ontvangt. Medellín kent een verschrikkelijke geschiedenis door voornamelijk Pablo Escobar (wie kent hem niet). Tijdens de walking tour verteld onze gids over zijn ervaringen tijdens deze tijd en verteld ook hoe Medellín zich nu aan het ontwikkelen is. De naam Pablo Escobar kan echter niet genoemd worden en ook woorden zoals cocaïne en marihuana zijn verboden. De reden is dat veel mensen mee luisteren met de tour maar geen Engels verstaan. Zij verstaan de naam Pablo Escobar en denken dan dat de gids hem de hemel in aan het prijzen of juist aan het afkraken is. De meningen over Pablo Escobar zijn namelijk verdeeld. Het overgrote deel van de mensen in Medellín verafschuwd hem en wil er niets over zien of horen. Zij bedanken Netflix dan ook hatelijk voor het romantiseren van het verhaal. Velen inwoners zijn dankzij Pablo alles kwijtgeraakt, van geld tot grond tot familieleden. De kartels hebben een lange tijd een groot deel van Medellín bezet gehouden en lieten niemand de wijk uit of in gaan of je moest flink betalen, vaak ook met je leven. De overheid heeft daarom op een gegeven moment een kabelbaan (skilift) gebouwd zodat de mensen toch de wijk uit konden. En ook de aanleg van de metro wordt gezien als symbool voor vrijheid. De metro is daarom super schoon en veilig. Maar er zijn ook een aantal mensen die Pablo Escobar dankbaar zijn omdat ze ooit een huis van hem hebben gehad. De vraag is alleen hoeveel huizen zijn het ontnemen van een mensenleven waard? En dan is er natuurlijk ook nog de groep toeristen die de T-shirts kopen met Pablo zijn gezicht omdat ze de Netflix serie hebben gezien waar deze man toch een klein beetje als Robin Hood wordt gezien. Bij Pablo was het zoals ze zeggen zilver of lood. Wie zich niet liet omkopen kon het met de dood bekopen. Je ziet de pijn nog in het gezicht van de gids die opgegroeid is tussen de gunshots en bommen. Ondanks de verschrikkelijke recente geschiedenis van Medellín zijn de inwoners heel vrolijk en vriendelijk. De gids geeft aan dat ze vooral aan vergeten doen omdat het te pijnlijk is om aan te denken en vrolijk zijn dus een manier van overleven. Ergens is het triest maar het zorgt wel voor een goede sfeer in de stad. Tijdens de tour lopen we door verschillende area’s heen met allemaal hun eigen ‘papaja level’. Hoe hoger het level hoe gevaarlijker het is. Dat is nog eens handig, weten we gelijk waar we extra op moeten letten of überhaupt niet moeten komen. De tour duurde ruim 4 uur en zat bomvol interessante informatie over de stad de geschiedenis en de vernieuwing. Te veel om hier nog verder op in te gaan. Als je in Colombia bent, doe dan zeker deze walking tour!
Medellín kent een bruisend nachtleven en door het goede weer kan je er heerlijk de hele avond/nacht buiten zitten. Hier maken we dan ook iedere avond gebruik van. Behalve de eerste avond want toen regende het als een gek, bummer! Vanuit Medellín doen we een dagtour naar Guatapé, een gemeente met veel bezienswaardigheden zoals de berg El Peňon, we lopen in 13 minuten over 690 treden de steile berg op en dat viel niet mee. We dachten ondertussen wel wat gewend te zijn maar zijn tijdens het traplopen echt nog drie keer gestopt. Dit keer geven we het warme weer de schuld. Boven aangekomen kunnen we genieten van het prachtige uitzicht, bijna sprookjesachtig met alle riviertjes, plassen en het groen er omheen (zie foto’s). We genieten van een welverdiend biertje voordat we weer naar beneden lopen en het busje in stappen naar het dorpje Guatapé. Lonely planet heeft dit als één van de kleurrijkste dorpjes ter wereld bestempeld en kleurrijk is het zeker. Er is hier geen hoogbouw en alle muren zijn beschilderd en gedecoreerd met vrolijke afbeeldingen. Verder zijn er vooral giftshops en zijn we na twee uur door de straatjes struinen en foto’s schieten tevreden. De dagtour eindigt met een ritje over het water waar we vanaf de El Peňon uitzicht op hadden. Op de boot staat een gezellig muziekje op en het zonnetje schijnt, prima boottochtje. We varen langs het huis van James Rodriquez (speler van Real Madrid). Dit huis kijkt uit op één van de platgebrande/gebombardeerde huizen van Pablo Escobar. Niet echt het mooiste uitzicht maar de rest van de omgeving is geweldig mooi.

Van Medellín reizen we met het vliegtuig door naar Cartagena. Hier hebben we maar 1.5 dag te besteden en dat doen we goed, aan het zwembad en op het terras. De wijk Getsemani in Cartagena is heel gezellig, kleurrijk en ze hebben hier dus terrasjes. Naast Medellín zijn we dat nog maar weinig tegen gekomen. Vanuit Cartagena doen we een uitstapje naar een moddervulkaan. Een beetje toeristisch maar keigrappig. In het modderbad blijf je een soort van drijven en het is heel zwaar en glad om doorheen te gaan. De modder schijnt goed te zijn voor je huid dus we modderen even door. Vanuit de moddervulkaan loop je naar het meertje waar vrouwtjes staan te wachten om je te helpen met het afspoelen van al de modder. Ook hier bestaat zoiets als persoonlijke ruimte niet. In NL zou het een #metoo gevalletje zijn maar wij konden er gelukkig om lachen. Hup daar gingen die handen onder het bikinitopje en kreeg Nick de opdracht: naked, naked! Helaas voor Nick wast ze alleen zijn zwembroek. We kregen ieder geval waar voor ons geld. Want ondanks dat de vrouwen niet echt vragen of je wil dat ze helpen vragen ze achteraf wel 5000,- peso. Later moeten we ook nog 5000,- betalen aan iemand die zegt dat die op onze schoenen heeft gelet terwijl in de vulkaan en het meertje waren. Hier snappen ze het stukje toerisme al heel wat beter dan op andere plekken waar we zijn geweest. We hebben gelachen, onze huid is verzorgd en hebben mooi uitzicht gehad vanaf het strand op de stad, wat wil een mens nog meer?
Next stop: Tyrona Park.

Bloed verziekend heet is het hier en een beetje extra als je twee uur moet lopen naar je slaapbestemming. Maar de omgeving verzacht het een beetje. We lopen afwisselend door de jungle als langs het strand. De zee is hier blauw, de stranden wit en de aapjes slingeren op sommige stukken gezellig met ons mee. Zelf slingeren we ook nog even aan een liaan om even het echte Tarzan&Jane gevoel te krijgen.
In Tyrona park kan je blijven overnachten in een hangmat en hoewel we regelmatig dutjes doen in een hangmat is een hele nacht toch wel andere koek. Nick (zo stoned als een garnaal) heeft geslapen als een blok. Tip van de dag wil je de hele nacht doorslapen zorg dat je campingeigenaar gratis jointjes uitdeelt. Floor heeft amper een oog dicht gedaan door al het gezoem van de muggen om haar heen. De twee nachten in het paradijs worden verkort naar één nacht en de hangmat ingeruild voor hotelbed en een zwembad. De zon van Tyrona park heeft haar sporen achter gelaten want we zijn beide verbrand en Floor spant de kroon en blijft daarom wijs in de schaduw.
Van Tyrona verplaatsen we ons naar Minca. Hier is het iets koeler (lees: 5 graden) omdat het tussen de bergen ligt. We starten de eerste dag goed met het trainen van onze kuitspieren door bijna twee uur lang omhoog te lopen naar een koffieplantage. Deze koffieplantage is al meer dan 100 jaar oud en gebruikt geen elektriciteit maar maken slim gebruik van het water, dat is er namelijk in overvloeden. We doen een korte tour over de plantage, proeven de koffie en lopen vervolgens een uur naar benden naar de Pozo Azul: een afgelegen plek waar watervalletjes kleine zwembadjes creëren. Een mooie plek om af te koelen want het water is ijskoud!
De volgende dag treffen we Niels, Melanie en Alieke gezellig! We besluiten naar de grotere watervallen te lopen en dat is weer een pittige wandeling, voornamelijk omhoog. De één met nog pijn in de kuiten, de ander met een jetlag en allen een slechte conditie (haha) buffelen we in de warmte omhoog. De watervallen zijn eigenlijk de wandeling niet waard maar we zijn in goed gezelschap en ze verkopen er koude biertjes. We maken nog even wat foto’s op de megahangmat en zijn verplicht nog een biertje te drinken want het begint te regenen. Yes afkoeling. Om voor het donker terug te zijn moeten we op een gegeven moment wel gaan lopen. In het begin miezert het maar na vijf minuten stortregent het en zijn we allemaal doorweekt. We zijn in ieder geval afgekoeld.
De volgende dag bezoeken we met zijn drieën (en de hond Maxime die halverwege vond dat ze bij ons hoorde) naar een koffie- en cacaoplantage te lopen. Gelukkig is het maar 45 minuten lopen. We dachten dat het 1.5uur zou zijn, dus dit valt alles mee! We krijgen een tour van een Ier die waarschijnlijk meer van bier dan van koffie houdt. We smeren onze gezichten in met chocolade (goed voor de huid) en lopen over de plantages heen. De Ier klimt in de bomen voor de cacaobonen en de limoenen die er ook groeien. Lekker voor in de mojito’s. Geinig tourtje zo.
In de avond eten we gezellig met zijn vijven en besluiten gezamenlijk de volgende dag naar Palomino te gaan. Een kustplaatje waar verder verrekte weinig te doen is. Precies waar we naar op zoek zijn. De reis er naar toe is een goeie 2 uur in de bus waar je knieën de stoel voor je raken en het erg warm is. Maar gelukkig krijgen we vermaak van een lokale rapper en een stelletje die niet helemaal nuchter meer zijn en ook voor het nodige vermaak zorgen in de bus. Met name omdat ze moeten staan en dat is zo makkelijk nog niet met de wegen hier en een slok op.
Alieke besluit de volgende dag een rustdag te nemen en wij doen hetzelfde alleen dan met Niels en Melanie op de rivier in een autoband. Twee uur lang dobberen we op de rivier. Dit is de meeste relaxte activiteit die we ooit hebben gedaan. Zelfs een romantische film in de bioscoop is nog spannender. We genieten op en top van de rit en als we vastlopen in het ondiepe water komt de gids ons een zetje geven. We hoeven dus echt niets te doen dan dobberen. ’s Avonds gaan we eten en naar een beachparty. Aangekomen bij de beachparty is er geen kip. Maar een klein uurtje later komt er wat volk en is het best gezellig. Rond twee uur liggen we weer in onze te warme kamer met het plan uit te slapen. Om 7:00uur is iedereen wakker en verplaatsen we ons van de kamer naar het zwembad om daar de rest van de dag te spenderen. Vanavond is voor iedereen de laatste avond in Palomino en gaan we allemaal onze eigen weg. Melanie en Niels gaan naar Tyrona, Alieke naar Cartagena en wij gaan langzaamaan beginnen aan onze terugreis richting Nederland.
We sluiten de avond af met pizza en cocktails en nog drie Nederlanders. Een mooie warme afsluiting van ons avontuur in Colombia.

Bedankt voor het trouw volgen van onze verhalen en bijbehorende foto’s en video’s. We hebben alle reacties elke keer weer met een lach op onze gezichten gelezen!